Does it have to be a life full of dread?

Φαίνεται οτι έχει πολύ πλάκα να αποκαλύπτεις στο κοινωνικό σου περιβάλλον την σεξουαλική σου ταυτότητα..Στην αρχή κυριαρχεί η παύση 20-30 δευτερολέπτων και ύστερα η ερώτηση "απο πότε".Και ανακαλύπτεις ο ίδιος οτι η βαλίτσα ξεκινάει πολύ πιο παλιά απο ότι άρχισες να το αντιλαμβάνεσαι.
Έπειτα έρχεται η δεύτερη ερώτηση "Μήπως σου ήρθε επειδή έχεις κόμπλεξ με τις γυναίκες" για να έρθουν οι απαντήσεις "Εσύ δεν έχεις κόμπλεξ με άτομα του αντίθετου φύλου αλλά παρόλαυτα σου αρέσουν?" ή το "Δεν έχω κόμπλεξ με τις γυναίκες απλά δεν με καυλώνουν".
Βέβαια η πιο ξεκαρδιστική ατάκα ήταν "Να το κοιτάξεις,έχεις πάει σε ψυχολόγο μήπως σου συνέβη επειδή έχεις φάει απόρριψη απο κοπέλες".Δηλαδή αν φάω απόρριψη απο άνδρες θα γίνω στρειτ?Αν λειτουργούσε έτσι νομίζω οτι δεν θα υπήρχαν και σεξουαλικές ταυτότητες.
Μιά άλλη αφελής και άστοχη παρατήρηση που άκουσα ήταν οτι "Πάντως μην βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα για αυτό εφόσον δεν έχεις κάνει σεξ με άτομο του ίδιου φύλου γιατί μπορεί να μην σου αρέσει" με απάντηση "Εσύ δηλαδή όταν στα 15 σου δεν είχες πάει με άντρες δεν ήξερες ποιο φύλο σε ελκύει?"

Το άλλο πράγμα που καταλαβα ήταν οτι όσο προοδευτικά και να είναι κάποια άτομα θα πέσουν πάλι σε λουμπα,κάνοντας ερωτήσεις που ακούγονται προσβλητικές χωρίς να έχουν τέτοιο σκοπό. Μερικοί βέβαια θα σε προσβάλλουν εν γνώση.Πάντως συνειδητοποίησα απο προσωπική εμπειρία οτι ο φόβος υπάρχει ακόμα και στα άτομα που το παίζουν άνετοι και στα άτομα που ασχολούνται με τον ακτιβισμό και τον αγώνα για τα ανθρωπινα δικαιώματα.Αλλά μάλλον τους ομοφυλοφιλους δεν τους θεωρούν άξιους να τους εντάξουν στον αγώνα τους.Η μάλλον είμαι σκληρός κριτής.