Καμία φορά. Ίσως...

Καμιά φορά όταν είμαι άυπνος σκέφτομαι πως βρίσκομαι σε διακοπές
Μακριά από όλους και όλα
Πως είμαι μόνος μου,όπως και στην καθημερινότητά μου.
Ξέρω δεν πρέπει να παραπονιέμαι,κατά βάθος εγώ το επέλεξα.

Είμαι επιλεκτικός στις φιλίες μου θα πούνε.
Δεν είναι έτσι, απλά δεν είμαι καλός ηθοποιός, πάει καιρός
,που παράτησα την τέχνη της υποκριτικής.
Ποιος δεν προτιμάει την μοναξιά από ηλίθια συμβιβασμένα χαμόγελα.

Χαμόγελα παραίτησης από τα όνειρά τους. Χαμόγελα
,που θα σου πουν «που χάθηκες» και εσύ εκεινη την στιγμή
το μόνο που εύχεσαι ήταν να είχες όπλο να τους πυροβολήσεις όλους
,και τους άγνωστους γύρω. Ξέρουν αυτοί σε τι φταίνε.

Θα νομίζετε πως θεωρώ άσχημη την ζωή.
Δεν είναι. Απλά τρέχει συνέχεια και πρέπει να την κυνηγήσεις.
Θα λαχανιάσεις μέχρι να την φτάσεις. Ίσως εγκαταλείψεις την προσπάθεια.
Ξέρω δυο τρεις γνωστούς μου που εγκατέλειψαν.

Ο ένας παντρεύτηκε. Πήρε το καλύτερο αυτοκίνητο.
Έκανε μάλλιστα και παιδί. Έβαλε και στην δουλεία του
Φωτογραφίες από την γέννησή του. Λες και ενδιαφέρεται κανείς.
Το ντύνει με κασκόλ ΠΑΟΚ.

Ο άλλος έκανε μεταπτυχιακό. Μπήκε και σε μια μη κυβερνητική οργάνωση
Στην διάσωση των ανθρώπων που πάσχουν από το σύνδρομο «τρώω πιτόγυρο
,και βλέπω Τατιάνα».
(Αν υιοθετήσεις έναν τέτοιο πρέπει να τον στείλεις σε 300 φίλους σου σε διάστημα 40 δευτερολέπτων αλλιώς θα σε δέρνει η μαλακία τους για την υπόλοιπη ζωή σου…)

Ανοίγω το πακέτο με τα τσιγάρα παίρνω ένα και το ανάβω
Σκατόπραμα 20ευρώ την εβδομάδα και κιτρινίζουν τα δόντια.
Το μόνο καλό είναι ότι μου κόβει την όρεξη και έτσι
μπορώ να ελπίζω ότι θα φτάσω κάποτε τα πρότυπα των ανορεξικών του life style.


Σβήνω το τσιγάρο και τελειώνει η φλυαρία,
Λίγο ακόμα σε παρακαλώ. Κάτσε λίγο ακόμα.
Χαμογέλα μου ακόμα και αν δεν το εννοείς.
Σε παρακαλώ…