Μια ιστορία γεμάτη δάκρυα και αίμα...

Μια φορα(και αυτό γιατί οι χαρακτηρες μου πρέπει να πεθάνουν στο τέλος και δεν θα υπάρξει δεύτερη) και έναν καιρό (ψιλόβροχο ήταν θαρρώ) ήταν μια κοπέλα ή Δέσποινα Τραγή.Το δεσποινάκι μας είχε απο μικρή το κόλλημα με το μικρόφωνο.Δεν το αποχωριζόταν ποτέ.Ακόμα και όταν οι συμμαθητές της την κορόιδευαν όταν αυτή έγραφε στην έκθεση οτι όταν μεγαλώσει θα γίνει εθνική στάρ,μετά την Τσαλίκη Μπουζουκλάκη.Ύστερα απο αυτό έπεσε σε βαριά κατάθλιψη και ο γιατρός της συνέστησε ηρεμιστικά για άλογα γιατί με την μύτη που είχε την περασε για άλογο.
Το Δεσποινάκι όμως δεν το έβαλε κάτω.Πήγε σε έναν πλαστικό χειρούργο και της άλλαξε την μύτη.Και ύστερα το βυζί.και μετά τον κώλο.και την κοιλιά...

Έπειτα απο αυτές τις επεμβάσεις η Δέσποινα αισθάνθηκε ο "εαυτός" της και ξαναέπιασε το μικρόφωνο.Το μικρόφωνο όμως αποφάσισε να κάνει στροφή στην ποιότητα,εγκατέλειψε την Δέσποινα και συνεργάστηκε με την κακιά μαγισσα μητριά της Άννα Βρύση η οποία είχε κάνει μάγια και φαινόταν 30 χρόνια νεώτερη απο το Δεσποινάκι.Έτσι το Δεσπονάκι το έριξε και πάλι απόψε το φαρμάκι του,και αποφάσισε να εκδικηθεί την Αννούλα.Της έκλεψε το φόρεμα της έκλεψε και τον χορογράφο και έκανε καριέρα στην γουρουνοβίζιον...

Τότε η Αννούλα δάκρυσε(το δάκρυ που υποσχέθηκα) καθώς διάβαζε στην έγκυρη εφημερίδα "Φραπεδούμπα" την επιτυχία της Τραγή,και καθώς ξεφύλλιζε το περιοδικό έκοψε μια σελίδα το δάχτυλό της(το αίμα που υποσχέθηκα)...
Και έζησαν αυτές χάλια στην μιζέρια τους και εγώ ακόμα καλύτερα γιατί εκτονώθηκα..



Υ.Γ. Αν ξανακούσω για διαμάχη εθνικών στάρ θα σπάσω και το τελευταίο σερβίτσιο με πιάτα που μου έμεινε