Δυο μέρες μόνο

Ξύπνησα με έναν τρομερό πονοκέφαλο.Για άλλη μια φορά σκατά.Περπάτησα μέχρι την τουαλέτα ωστε να βγάλω και την τελευταία τεκίλα.

Ντύθηκα και πήγα για καφέ,μήπως και μου περάσει.
Στον καφέ χτυπάει το κινητό.Ο "προχτεσινός" μου λέει να ξαναβρεθούμε σήμερα.Τόσο χαζός είναι?
Του είπα "Στις 10".

Περπατάω χωρίς να νοιώθω ούτε την χειμωνιάτικη μέρα,ούτε τον φρέσκο αέρα στους πνεύμονες μου.Κάτι τρώει την ψυχή μου εδώ και καιρό.Μου είπε τότε να μην ξαναμιλήσουμε.Δήθεν άνετος εγώ το δέχτηκα.Ξεκλείδωσα το κινητό μου και άρχισα να γράφω μήνυμα
"Που να είσαι? Μου έχεις λείψει..."

Έφτασε το απόγευμα και καμία απάντηση.Αποφασίζω να κάνω τρέλα.Σε λίγη ώρα είμαι στα κτελ Μακεδονίας να κλείνω εισιτήριο.Τρεισιμιση ώρες μετά έφτασα στον προορισμό μου.Βράδυ πια.Τον παίρνω τηλέφωνο.Δεν το σηκώνει.Αρχίζω να μετακινούμαι προς το σπίτι του.Επρεπε τουλαχιστον να τον δω.Χτυπάει το τηλέφωνο μου,και η καρδιά μου βάραγε δυνατά.Προς μεγάλη απογοήτευση είναι ο "προχτεσινός" που τον ξέχασα.

Έφτασα στην πολυκατοικία του.Φως στο διαμέρισμα του.Χτυπάω το κουδούνι και δεν ανοίγει.Βγάζω το κονιάκ που κουβαλούσα στην τσάντα μου απο προχτές.
Τελείωσε...
Πηγαίνω στην κάβα της περιοχής και αγοράζω άλλο ένα.
Κάθομαι στα σκαλιά της πολυκατοικίας και βάζω τα κλάμματα.Εξαντλημένος απο το κρύο και το αλκοόλ με παίρνει μετά απο λίγο ο ύπνος.

Ένα χέρι ανήσυχο με ξυπνάει.Είναι αυτός.Και μόνο που τον είδα ένιωσα ευτυχισμένος.
Με ανέβασε πάνω ρίχνοντας μου μπινελίκια.Μου έδωσε ζεστά ρούχα και με σκέπασε με μια κουβέρτα τρυφερά(ή έτσι μου φάνηκε).Με έβρισε ακόμα λίγο μήπως με είδε κανένας απο την πολυκατοικία,και ξαφνικά με άρπαξε και με φίλησε...

Πήγαμε στο υπνοδωμάτιο και κάναμε έρωτα.Ένιωσα το δέρμα του,την ανάσα του,το φιλί του...Το αναζητούσα συνέχεια τόσο καιρό.Αγκαλιαστήκαμε.Δεν τον άφηνα,ήθελα να είναι δικός μου έστω και για το λίγο που θα κρατουσε.Όσο αυτός μου το επέτρεπε θα είμουν εκεί.Ήξερα οτι δεν είχαμε μέλλον.Ήταν ξεκαθαρισμένο.Αλλά έπρεπε να τις ζήσω ακόμα αυτές τις λίγες στιγμές.Ίσως στο μέλλον να μην μου αρκούν αλλά τώρα μου αρκούν.

Έμεινα δύο μέρες που ήταν απο αυτές που θα θυμάμαι πάντα.
Το ήξερα απο την αρχή πώς είναι τα πράγματα,αλλά κατι θα συνεχίσει να μου λείπει...