I could hold you!!

Ξύπνησα και σήμερα.Το μεσημέρι.Πολύ αργά πάλι χαράμι η μέρα μου.Δεν θα προλάβω να κάνω αυτά που θέλω.Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι.Σκέφτομαι πως πρεπει να χτυπήσω μια γενική στο σπίτι.Το σώμα μου ανίκανο να ακολουθήσει.Μένω ξαπλωμένος στο κρεβάτι.Τηλεόραση.Τηλεσκουπίδια μπροστά απο τα μάτια μου τα δέχομαι με απάθεια.

Σκέφτηκα.Είχε δίκαιο.Απόλυτο δίκαιο.Αν είχε δίκαιο εγώ γιατί πονάω τόσο?
Άρχισα να πεινάω.Γαμώτο πάλι ξέχασα να βγάλω λεφτά απο την τράπεζα...Δεν μπορώ να σκεφτώ σήμερα.Θα σκεφτώ αύριο.

Αύριο ναι..Αύριο θα είναι καλύτερα.Και χτες το ίδιο έλεγα.Και προχτές.Χτυπάει το τηλέφωνο.Το ακούω,χωρίς να κάνω κάποια κίνηση να το σηκώσω.




"Αν χρειάζεσαι σημάδια ζωής,πρέπει να είσαι έτοιμος να ζήσεις,με χαρά,με δάκρυ,με πόνο".




Είμαι σαν να έχω τσιγάρα και να μην έχω αναπτήρα.Αν και κατι τέτοιο συμβαίνει πραγματικά.Άναψα το μάτι της κουζίνας.Ώς ποτε θα αναβω τα τσιγάρα μου με το μάτι της κουζίνας?


Το βράδυ έχει πάρτυ.Θα πάω.Δεν γίνεται να παραιτηθώ.Δεν πρέπει.Δεν θέλω.Είμουν αδύναμος πολύ καιρό.Όχι πλέον.Ευχαριστώ πολύ που μου έμαθες να είμαι καχύποπτος.Αλλά δεν θα το χρησιμοποιήσω,και ας ξαναφάω τα μούτρα μου.Διότι αν το κάνω ξέρω πως θα καταλήξω απο εκεί που άρχισα.Άλλοι ίσως είναι ικανοποιημένοι,εμένα όμως δεν μου αρκεί.

Αντίο και να προσέχεις...