Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

βραδιά...

Και εγώ μελαγχολώ..Περιμένω να ακούσω την φωνή σου και όταν το καταφέρνω θυμώνω μαζί σου.
Να πάω μια βόλτα.Παίρνω το αμάξι και σε τρία λεπτά πάλι πίσω..Που να πάω?Όλα μοιάζουν τόσο απομακρυσμένα.Τίποτα οικείο.Όυτε ένα μέρος για να ξεφύγω.

Γκρίνια γκρίνια γκρίνια.
Μια ρουτίνα.Τα ίδια και τα ίδια.
Ένα μέρος απλά για να κοιμηθώ.Να κλείσω τα μάτια μου.Αλλά και πάλι όχι για πολύ.
Το ξυπνητήρι θα με ξυπνήσει.Πως θα ήταν άραγε να το άφηνα μια μέρα και να μην ξυπνήσω?
Αναβολή απο τη ζωή.

Άυριο καινούργια μέρα.Νέα βενζίνη για να κάψω.

Καληνύχτα..

4 σχόλια:

the boy with the arab strap είπε...

βγες καμια βολτα να ξεσκασεις , ποτε δεν ειναι ιδια τα πραγματα , θες να τα βλεπεις ετσι .

Kος Μηδενικός είπε...

Θα αρχίσουμε να κόβουμε φλέβες πάλι; Απαπαπα...και έβαλες και μουσική λες και είμαστε στο 3ο νόμο του Κοκκινόπουλου. Σκιάχτηκα! Αντε να τελειώνεις, να σιάξεις λίγο!!! Φιλιά!!

mahler76 είπε...

πήρες δίπλωμα οδήγησής???

fvasileiou είπε...

Όταν είμαι σε τέτοια φάση, αφήνω το αυτοκίνητο και περπατάω. Τίποτα δεν καθαρίζει το μυαλό καλλίτερα από το βάδισμα. Μέσα στη νύχτα, μόνος, κρυμένος...

Πόσταρες το κείμενο ένα μήνα πριν.
Ελπίζω να βαδίζεις κάπου ήρεμος και σίγουρος. Ή, ακόμα καλλίτερα, να ακούς τη φωνή της!