Άννα δεν είμουνα εγώ...

Τέταρτη μέρα άκαπνος πάλι.Δεύτερη απόπειρα για κόψιμο.Μου λένε "καλα τώρα στον στρατό αποφάσισες να το κόψεις?".Απαντάω με μια συγκαταβατική μαλακία απο αυτές που θέλει ο άλλος να συμφωνήσεις με την δική του άποψη για να μην σε πρήζει...

Το λοιπόν και εγώ αποφάσισα να το κόψω.Αυτή τη φορά ούτε τέρατα βγαίνανε απο τον πνεύμονα όπως την προηγούμενη φορά,ούτε ιδιαίτερα νεύρα.Και να είχα δηλαδή,τα ξεσπούσα σε άτομα που το άξιζαν,βλέπε άλλους φαντάρους,γραμματείες σε δημόσιες υπηρεσίες,ταμείο του ΟΤΕ...

Ευτυχώς έξοδος σήμερα και θα ακούσω κάτι διαφορετικό απο Γιασεμή,Τριαντάφυλλο,και λοιπά άνθη...Θα σε πάρω στο τηλέφωνο να μιλήσουμε,που το έχω τόσο ανάγκη.Θα μιλήσουμε ένα λεπτό και θα μου πεις οτι έχεις δουλίτσα.Δεν πειράζει όμως,έχουμε χρόνο μπροστά μας.Έχουμε?

Είναι ώρα για μπάνιο να φύγει όλη αυτή η βρώμα απο πάνω μου.Η αίσθηση του ζεστού νερού με χαλαρώνει.

"Έλα υπομονή,δεν περνάς τόσο άσχημα υπάρχουν και χειρότερα..Μήπως τι έμεινε?"

Οπότε το βουλώνω και περιμένω...