Ίσως,κάποια πράγματα που να ντρέπομαι να πω μπροστά σου..

Έφτασε εννιά το πρωί.

Τα μάτια μου ανοίγουν χωρίς να το θέλω,έτσι έχω συνηθίσει.

Σε παρακολουθώ που κοιμάσαι και ανασαίνεις βαθιά.

Παρατηρώ τα ξανθά σου μαλλιά,το ανοιχτόχρωμο πρόσωπο σου,τα όμορφα χαρακτηριστικά σου.

Τα χείλη μου ακουμπάνε απαλά τα δικά σου.

Σε νοιώθω να ξυπνάς και να μισοανοίγεις τα όμορφα μάτια σου.

Το ξέρεις οτι μου αρέσει όταν το κάνεις αυτό.

"Δεν είναι τίποτα" σου λέω.."κοιμήσου".

Σου κάνω μια γλυκιά αγκαλιά και σε αφήνω να ξεκουραστείς.

Πηγαίνω στο σαλόνι για να μην σε ενοχλώ.

Με ξαναπαίρνει ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω,και ξαναξυπνάω όταν εσύ με σκεπάζεις με μια κουβέρτα.

Πως ήταν δυνατόν λίγα εικοσιτετραωρα πριν να σκεφτόμουν να σε βγάλω απο την ζωή μου?

Δεν μπορώ.Δεν..Δεν θέλω..

Κοιτάω μπροστά.

Το μέλλον.

Δεν κάνω σχέδια.

Μόνο όνειρα.

Μα και πάλι φοβάμαι.

Είναι φυσιολογικό αυτό?

Το να φοβάμαι..

Φυσικά και θέλω.

Αλλά φοβάμαι..

Φίλα με.

Φίλα με μήπως το βουλώσω επιτέλους.

Χαμογελάς.Μου αρέσει που ότι βλακεία και να πω την βρίσκεις χαριτωμένη..

Σου χαμογελώ.