βραδιά...

Και εγώ μελαγχολώ..Περιμένω να ακούσω την φωνή σου και όταν το καταφέρνω θυμώνω μαζί σου.

Να πάω μια βόλτα.Παίρνω το αμάξι και σε τρία λεπτά πάλι πίσω..Που να πάω?Όλα μοιάζουν τόσο απομακρυσμένα.Τίποτα οικείο.Όυτε ένα μέρος για να ξεφύγω.

Γκρίνια γκρίνια γκρίνια.

Μια ρουτίνα.Τα ίδια και τα ίδια.

Ένα μέρος απλά για να κοιμηθώ.Να κλείσω τα μάτια μου.Αλλά και πάλι όχι για πολύ.

Το ξυπνητήρι θα με ξυπνήσει.Πως θα ήταν άραγε να το άφηνα μια μέρα και να μην ξυπνήσω?

Αναβολή απο τη ζωή.

Άυριο καινούργια μέρα.Νέα βενζίνη για να κάψω.

Καληνύχτα..

Πλήττω...

Η δημιουργικότητα έχω ακούσει οτι είναι προιόν πλήξης.Εμένα πάλι η πλήξη μου προσφέρει υπέροχους ύπνους-χωρίς-λόγο-είμαι-500-ώρες-στο-κρεβάτι-και-δεν-σηκώνομαι-για-κανένα-γαμημένο-λόγο.

Για να σπάσω λιγάκι την ανία έβαλα να δω ένα thriller...ξέρεις...απο αυτά τα νεοφερμένα αμερικάνικα που περιμένεις να δεις Φρέντυ Κρούγκερ και σου βγαίνει Κριστίνα Ρίτσι στα νιάτα της....

Commercial Break : "Είσαι πολύ μαλάκας ώρες ώρες"

Και που λες βάζω το "Drag me to Hell".Η ταινία ξεκινάει με μια καρικατούρα εξορκισμού που ίσως να σε προτρέπει να δεις και την συνέχεια.Στην συνέχεια μια τύπισσα η οποία είναι μια χωριατοπούλα wannabe υποδιευθύντρια τράπεζας και χτίζει καριέρα παίρνοντας το σπίτι γριάς που ώ τι τύχη είναι και τσιγγάνα και σαμάνα και την καταράσεται.SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT SPOILER ALERT.

Αυτή είναι λοιπόν η ταινία με όλες τις λεπτομέρειες.Πάντως είναι καλή για όταν ταξιδεύεις με κτελ και αναγκαστικά κοιτώντας την οθόνη,παρακολουθείς και την ταινία.

Τώρα λοιπόν θυμήθηκα οτι τον τελευταίο καιρό που ταξιδεύω με κτελ βάζει ολο ταινίες με Εβραίους και αναρωτιέμαι αν είναι τυχαία όλη αυτή η Εβραιολαγνεία απο τα κτελ ή είναι σιωνιστικό κύμα...

Commercial Break : "ελπίζω να ικανοποιήθηκες που μου γάμησες την διάθεση...Τώρα τι να γράψω?"

Μπλόκαρα τώρα.Δεν ξέρω τι να γράψω για να γεμίσω το κενό...Να πω καμιά στρατιωτική ιστορία?Πολύ αδιάφορο.

......Επιστροφή μετά απο μισή ώρα.Το μπλοκάρισμα ίδιο.Σαν ένα ξεκαυλωμένο τσουτσούνι που δεν λέει να σηκωθεί μετά απο την ατάκα "μην στεναχωριέσαι συμβαίνει σε όλους".

Δεν γαμείς?Και αύριο μέρα είναι.Όλο και κάποια μαλακία θα έρθει...

Άννα δεν είμουνα εγώ...

Τέταρτη μέρα άκαπνος πάλι.Δεύτερη απόπειρα για κόψιμο.Μου λένε "καλα τώρα στον στρατό αποφάσισες να το κόψεις?".Απαντάω με μια συγκαταβατική μαλακία απο αυτές που θέλει ο άλλος να συμφωνήσεις με την δική του άποψη για να μην σε πρήζει...

Το λοιπόν και εγώ αποφάσισα να το κόψω.Αυτή τη φορά ούτε τέρατα βγαίνανε απο τον πνεύμονα όπως την προηγούμενη φορά,ούτε ιδιαίτερα νεύρα.Και να είχα δηλαδή,τα ξεσπούσα σε άτομα που το άξιζαν,βλέπε άλλους φαντάρους,γραμματείες σε δημόσιες υπηρεσίες,ταμείο του ΟΤΕ...

Ευτυχώς έξοδος σήμερα και θα ακούσω κάτι διαφορετικό απο Γιασεμή,Τριαντάφυλλο,και λοιπά άνθη...Θα σε πάρω στο τηλέφωνο να μιλήσουμε,που το έχω τόσο ανάγκη.Θα μιλήσουμε ένα λεπτό και θα μου πεις οτι έχεις δουλίτσα.Δεν πειράζει όμως,έχουμε χρόνο μπροστά μας.Έχουμε?

Είναι ώρα για μπάνιο να φύγει όλη αυτή η βρώμα απο πάνω μου.Η αίσθηση του ζεστού νερού με χαλαρώνει.

"Έλα υπομονή,δεν περνάς τόσο άσχημα υπάρχουν και χειρότερα..Μήπως τι έμεινε?"

Οπότε το βουλώνω και περιμένω...

Ίσως,κάποια πράγματα που να ντρέπομαι να πω μπροστά σου..

Έφτασε εννιά το πρωί.

Τα μάτια μου ανοίγουν χωρίς να το θέλω,έτσι έχω συνηθίσει.

Σε παρακολουθώ που κοιμάσαι και ανασαίνεις βαθιά.

Παρατηρώ τα ξανθά σου μαλλιά,το ανοιχτόχρωμο πρόσωπο σου,τα όμορφα χαρακτηριστικά σου.

Τα χείλη μου ακουμπάνε απαλά τα δικά σου.

Σε νοιώθω να ξυπνάς και να μισοανοίγεις τα όμορφα μάτια σου.

Το ξέρεις οτι μου αρέσει όταν το κάνεις αυτό.

"Δεν είναι τίποτα" σου λέω.."κοιμήσου".

Σου κάνω μια γλυκιά αγκαλιά και σε αφήνω να ξεκουραστείς.

Πηγαίνω στο σαλόνι για να μην σε ενοχλώ.

Με ξαναπαίρνει ο ύπνος χωρίς να το καταλάβω,και ξαναξυπνάω όταν εσύ με σκεπάζεις με μια κουβέρτα.

Πως ήταν δυνατόν λίγα εικοσιτετραωρα πριν να σκεφτόμουν να σε βγάλω απο την ζωή μου?

Δεν μπορώ.Δεν..Δεν θέλω..

Κοιτάω μπροστά.

Το μέλλον.

Δεν κάνω σχέδια.

Μόνο όνειρα.

Μα και πάλι φοβάμαι.

Είναι φυσιολογικό αυτό?

Το να φοβάμαι..

Φυσικά και θέλω.

Αλλά φοβάμαι..

Φίλα με.

Φίλα με μήπως το βουλώσω επιτέλους.

Χαμογελάς.Μου αρέσει που ότι βλακεία και να πω την βρίσκεις χαριτωμένη..

Σου χαμογελώ.

Τάνια εμείς σε θέλουμε δραματική!