I could hold you!!

Ξύπνησα και σήμερα.Το μεσημέρι.Πολύ αργά πάλι χαράμι η μέρα μου.Δεν θα προλάβω να κάνω αυτά που θέλω.Δεν μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι.Σκέφτομαι πως πρεπει να χτυπήσω μια γενική στο σπίτι.Το σώμα μου ανίκανο να ακολουθήσει.Μένω ξαπλωμένος στο κρεβάτι.Τηλεόραση.Τηλεσκουπίδια μπροστά απο τα μάτια μου τα δέχομαι με απάθεια.

Σκέφτηκα.Είχε δίκαιο.Απόλυτο δίκαιο.Αν είχε δίκαιο εγώ γιατί πονάω τόσο?
Άρχισα να πεινάω.Γαμώτο πάλι ξέχασα να βγάλω λεφτά απο την τράπεζα...Δεν μπορώ να σκεφτώ σήμερα.Θα σκεφτώ αύριο.

Αύριο ναι..Αύριο θα είναι καλύτερα.Και χτες το ίδιο έλεγα.Και προχτές.Χτυπάει το τηλέφωνο.Το ακούω,χωρίς να κάνω κάποια κίνηση να το σηκώσω.




"Αν χρειάζεσαι σημάδια ζωής,πρέπει να είσαι έτοιμος να ζήσεις,με χαρά,με δάκρυ,με πόνο".




Είμαι σαν να έχω τσιγάρα και να μην έχω αναπτήρα.Αν και κατι τέτοιο συμβαίνει πραγματικά.Άναψα το μάτι της κουζίνας.Ώς ποτε θα αναβω τα τσιγάρα μου με το μάτι της κουζίνας?


Το βράδυ έχει πάρτυ.Θα πάω.Δεν γίνεται να παραιτηθώ.Δεν πρέπει.Δεν θέλω.Είμουν αδύναμος πολύ καιρό.Όχι πλέον.Ευχαριστώ πολύ που μου έμαθες να είμαι καχύποπτος.Αλλά δεν θα το χρησιμοποιήσω,και ας ξαναφάω τα μούτρα μου.Διότι αν το κάνω ξέρω πως θα καταλήξω απο εκεί που άρχισα.Άλλοι ίσως είναι ικανοποιημένοι,εμένα όμως δεν μου αρκεί.

Αντίο και να προσέχεις...

The night it is aching...

Και επειδή δεν είμαι καλός στα λόγια...



You're in my mind all of the time
I know that's not enough
If the sky can crack, there must be some way back
For love and only love



Let's see colours that have never been seen
Let's go to places no one else has been




Ξέρω...Θα σου φανεί πρόχειρο.

Είναι όμως εγώ.

Καλημέρα!

Σονάτα σε μια δική σου μείζονα

Allegro
(έκθεση-ανάπτυξη-επανέκθεση)

Είμαι το δεξί χέρι...γλιστράω στα πλήκτρα με άνεση και χάρη που θυμίζει Μοτσαρτ εκθέτοντας το θέμα μου,την μελωδία μου.Ξεκινάω λίγο αργά στην αρχή και συνεχίζω πιο γρήγορα μόλις κάνεις και εσύ την είσοδο σου...το αριστερό χέρι.Υποστηρίζεις την μελωδία και της δίνεις υπόσταση.Συνήθως αντιστρέφονται οι ρόλοι και το αριστερό παίζει την μελωδία,με το δεξί να υποστηρίζει αλλά όχι στον ίδιο βαθμό.Επιλέγεις να μην φαίνεσαι τόσο πολύ όσο το δεξί.Συμπληρώνεις συνέχεια στα σημεία που το δεξί είναι αδυνατο,που έχει παύσεις,θέτοντας την δική σου υπόσταση.

Συνεχίζουμε με την γέφυρα που μας περνάει στην ανάπτυξη του θέματος.Εκεί εναλάσσομαστε,μια το αναπτύσσω εγώ μια εσύ.Στην μέση της ανάπτυξης έχουμε ένα "ορχηστρικό" ξέσπασμα του αριστερού χεριού.Σκληρό και επιβλητικό.Έπειτα το δεξί μπαίνει δειλά και συνεχίζει το αριστερό πιο ήπιο αλλά επιβλητικά Βαγκνερικό.Μετα την μέση συνεχίζουμε την ανάπτυξη,όμως σε ελάσσονα τρόπο.Στο σημείο εκείνο έχουμε διαφωνίες.Εσύ κινείσαι σε ρυθμό και μελωδία Μπετόβεν και εγώ σε Σουμπερτ.Εσύ μελωδικός,επιβλητικός και υπέροχος,εγώ μελωδικός,συναισθηματικός προσπαθω να εξισωθώ με την επιβλητική σου παρουσία.Δεν τα καταφέρνω.Σβήνω σταδιακά σε ελάσσονα.Μετά απο λίγο και εσύ.Και εσύ σε ελάσσονα...

Μετά απο κάποιες παύσεις,γίνεται επανέκθεση του θέματος σε διαφορετική τονικότητα.Ξαναγυρίσαμε σε μείζονα.Αυτή τη φορά όμως το αριστερό ξεκινάει να εκθέτει το θέμα,και κάνει την είσοδο του το δεξί,που τώρα είναι συνοδευτικό.Αφού το αριστερό χέρι κλείσει την αρχική επανέκθεση,το δεξι χέρι παρουσιάζει το θέμα αυξάνοντας ταχύτητα αλλά και χάρη.Μέσα σε αυτό παρεμβάλουν παραλλαγές απο Βαλς Σοπέν και μοιάζουμε σαν να χορεύουμε μαζί,οι διαφωνίες που είχαμε στην ανάπτυξη μετατρέπονται σε συμφωνίες.Συνειδητοποιούμε οτι το τέλος του κομματιού είναι κοντά και μειώνουμε το tempo με ένα ριτενούτο,σαν να μη θέλουμε να φτάσουμε στο τέλος.


Κλείνουμε με μια λυρική καντέντσα...απόλυτη αρμονία...απόλυτη συμφωνία...που μόνο τέλος δεν σημαίνει!!

Η κομμώτρια

Αυτό το πλάσμα συναντάται σε χώρους μικρής περιεκτικότητας σε οξυγόνο και μεγάλης σε αρωματικά χημικά.Ζει σε μια κυψέλη γεματη καθρέφτες,μπουκάλια και πετσέτες.Πρωτοεμφανίστηκε στην παλαιολιθική εποχή,και ήταν ο μάγος του χωριού που ξύριζε τα άτομα που ετοιμάζονταν για θυσία.

Απο τότε μέχρι την σημερινή εποχή εξελίχτηκε όπως όλοι οι πολυκύτταροι οργανισμοί.Η σημερινή μορφή αυτού του πλάσματος δεν θυμίζει καθόλου την παλαιολιθική μορφή του.Σήμερα είναι κοντό(συνήθως),ξανθό(καμμένο),μασάει τσίχλα και ακούει σκυλάδικα την ώρα που εκτελεί την βιολογική εργασία του(κούρεμα).

Έχει πολλά κοινά με την αμοιβάδα:
1)Αναπαράγεται με διχοτόμηση(δεν εξηγήται πως ξεφυτρώνουν τόσες πολλές)
2)Κάνει ένα εκκατομύριο χρόνια για να ολοκληρώσει μια σκέψη

Είναι ένα πλάσμα που έχει ενγενές χαρακτηριστικό την εμπάθεια και την κακογουστιά αλλιώς δεν εξηγείται αυτό που έκανε στο ωραίο μακρύ μαλλάκι μου...

Facts about Κομμώτριες:
-Αν είμουν στην αρχαία Σπάρτη θα έριχνα τις κομμώτριες στον Καιάδα
-Αν είμουν στην αρχαία Αθήνα θα καταργούσα το δικαίωμα δημοκρατίας στις κομμώτριες
-Αν είμουν η Μήδεια θα σκότωνα τις κόρες μου για να μην γίνουν κομμώτριες.
-Αν είμουν ο Χριστός θα επέτρεπα τον λιθοβολισμό μόνο για τις κομμώτριες.
-Αν είμουν ο Βρούτος στην αρχαία Ρώμη δεν θα μαχαίρωνα τον Καίσαρα...Θα του έστελνα μια κομμώτρια
-Οι μάγισσες που καίγονταν στον Μεσσαίωνα δεν ήταν πραγματικές μάγισσες.Ήταν κομμώτριες.
-Αν είμουν Πάππας στην Αναγέννηση θα ξαναεπέτρεπα την Ιερά εξέταση,μόνο για τις κομμώτριες.
-Στην εποχή του κλασσικισμού όλοι οι μουσικοί φορούσαν περούκα.Δεν ήταν το στυλ της εποχής.Οι κομμώτριες έφταιγαν.
-Την καταστροφή της Σμύρνης την προκάλεσε κομμώτρια.Είχε πάει ο Κεμάλ σε ελληνίδα κομμώτρια και τον κατέστρεψε...
-Το κιτς των 80'ς εμφανίστηκε μόλις οι κομμώτριες λήξανε την απεργία τους.
-Οργή του Σοβιετικού λαού σηκώθηκε όταν ο Γκορμπατσώφ δήλωσε ανοιχτά οτι υποστηρίζει τις συντρόφισες κομμώτριες.Για αυτό και έπεσε ο υπαρκτός σοσιαλισμός.
-Το κυπριακό θα είχε ήδη λυθεί αν δεν ήταν κύπρια αυτή που κουρεύει την Κοντολίζα Ραις.

Αυτά μου ήρθαν στο μυαλό.Όποιος είναι συμπάσχων μπορεί να βρει και άλλα :P

Και τωρα κάτι διαφορετικό...

Η ιστορία ξεκινάει με τον Στέλιο να πίνει καφέ,χωρίς να φαντάζεται οτι απο κει και έπειτα θα ζήσει κάτι δυνατό...

Στην παρέα του καφέ προστέθηκε και ο Πάνος ο οποίος ήταν φίλος φίλου.Είχε αυτό που άρεσε στον Στελιο.Αίσθηση του χώρου και εκφραστικότητα.Η αρχή έγινε ανταλλάσοντας τηλέφωνα.
Την πρώτη μέρα ο Στέλιος ήταν ενθουσιασμένος.Αισθάνθηκε πως αυτός και ο Πάνος έχουν χημεία.Την δεύτερη μέρα τον πήρε τηλέφωνο και δεν το σήκωσε."Θα έχει καμιά δουλειά" είπε, προσπαθώντας να μην προδιαθέτει άσχημα. Του έστειλε μήνυμα να βρεθούνε,ρίχνοντας έτσι το μπαλάκι στον Πάνο. Τις επόμενες μέρες προσπαθούσε να φαίνεται καλά αν και είχε απογοητευτεί αρκετά.
Μα ποιός ο λόγος να μην αρέσει στον Πάνο και στον κάθε Πάνο?Μπορεί να μην είχε σχήμα καλοριφέρ ούτε σωματότυπο Madonna-Ποδοσφαιριστής.Ήταν ένας φυσιολογικός ωραίος άνθρωπος όπως και ο Πάνος.Είχε χιούμορ και ήταν εύστοχος. Γιατί οι άνθρωποι δεν δίνουν μια ευκαιρία, να τους αποδείξεις οτι μπορείς να τους κάνεις ευτυχισμένους?Γιατί είχε την εντύπωση οτι όλοι αναζητούν την ευτυχία?Αυτές οι σκέψεις του περνούσαν συνέχεια απο το μυαλό,αλλά δεν ήθελε να απασχολεί και τους φίλους του με το πρόβλημά του.
Εκείνες τις μέρες δεν είχε όρεξη για τίποτα.Το στομάχι του είχε κλείσει,δεν ήθελε να φάει.Είχε σπάσει δύο εξάδες ποτηρια απο τα νέυρα του περιμένωντας πάνω απο το κινητό του για ένα μήνυμα.Είχε πλάσει 100 διαφορετικά σενάρια για το πως θα απαντήσει αν θα του έστελνε ο Πάνος.
Αποφάσισε τελικά οτι δεν θα κάτσει να σκάσει,"Πανούληδες υπάρχουν πολλοί,έτοιμοι να με γνωρίσουν".
Τις επόμενες μέρες γνώρισε κάποια άτομα που ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες γνωριμίες αλλά έπεφτε στο τριπάκι να τους συγκρίνει με τον Πάνο.Δεν άντεχε αλλο αυτή την κατάσταση,έκανε αυτό για το οποίο παλιότερα κορόιδευε τους άλλους.Νόμιζε πως παίζει σε κάποιο παιχνίδι και οτι όλα επηρεάζονται απο το πως θα παίξει ο Πάνος.

Δυο εβδομάδες μετά χτυπάει το τηλέφωνο του.Μήνυμα...
"Γεια τι κάνεις?Είσαι ελεύθερος να βρεθούμε αύριο το μεσημέρι?Πανος.
...Φρίκαρε.Του έστειλε ο Πάνος μετά απο τόσο καιρό.Του απάντησε
"Με συγχωρείς έχω σχολή σχεδόν όλη τη μέρα.Τα λέμε..."
Αισθάνθηκε πολύ μαλάκας για αυτό που έκανε,τρεις εβδομάδες παρακαλούσε για ένα μήνυμα και τώρα φαίνεται σαν να τον φτύνει.Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο...Μήνυμα.

"Τώρα γύρισα απο εξωτερικό,συνέβη κάτι οικογενειακό.Θέλεις να περάσεις μεθαύριο απο το σπίτι μου?
Τα μάτια του Στέλιου έλαμψαν.Του απαντάει "Ναι μεθαύριο είναι μια χαρά δεν έχω κανονίσει τίποτα.
Σχηματίζει το νουμερο ενός τηλεφώνου.Καλεί..."Έλα Ελένη?Που σαι ρε σίχαμα της κοινωνίας?Θυμάσαι που μεθαύριο είχαμε κανονίσει καφέ?Ξέχνα τον...Να πας με τον γκομενό σου μωρή...Ναι ναι μου έστειλε..."
Εκείνη την μέρα το σπίτι του πλημμύρισε απο ήχους της Άννας Βίσση " Δεν θέλω να ξέρεις πως για σένα είμαι σκόνη είμαι χωμα..." την οποία την απεχθανόταν παλιότερα,αλλά ένα μήνυμα του Πάνου έφτανε για να την εκτιμήσει.Εκείνη την μέρα και την επόμενη δεν έφαγε τίποτα για να χάσει τα περιττά κιλά που νόμιζε οτι είχε,εδώ και 10 χρόνια.Μέχρι και το κεφάλι του στην πόρτα χτύπησε για να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν υστερική γκόμενα.

Χτύπησε το κουδούνι και ο Πάνος του άνοιξε.Όσο συζητούσαν και τον γνώριζε περισσότερο τόσο περισσότερο τον γούσταρε.Δεν τον εξιδανίκευσε χωρίς λόγο τελικά.Προσπαθούσε να μην γαντζωθεί απο πάνω του για να του αφήσει χώρο.Απο την άλλη όμως ήθελε τόσα να του πει για το πως αισθάνεται,αντί να καταπιέζεται.ήθελε τόσο πολύ να ξεκαθαρίσει αυτή η κατάσταση μέσα του.Αισθάνθηκε ηλίθιος που άφησε τον εαυτό του να νιώσει έτσι γιατί εκ των πραγμάτων ο αλλός δεν φαινόταν να τον συμμερίζεται.Έπρεπε να αφήσει τα πράγματα να κυλήσουν απο μόνα τους αντί να εκβιάζει καταστάσεις.
-"Άφησα χτες το παράθυρο ανοιχτό και πιάστηκα ρε γαμώτο" είπε ο Πάνος.
-"Μπορώ να σου κάνω μασαζ να χαλαρώσεις λίγο"
Υπήρχε έντονη ερωτική ατμόσφαιρα την ώρα που ο Στέλιος του έκανε μασάζ,και ο Πάνος προσπάθησε να τον φιλήσει.Ο Στέλιος τον απέφυγε "Συγνώμη πρέπει να φύγω πέρασε η ώρα και έχω σχολή το πρωί. Στο σπίτι σκεφτόταν την μαλακία που είχε κάνει.Περίμενε αυτήν την στιγμή όλο αυτόν τον καιρό και όταν ήρθε,ξεστόμισε αυτήν την μαλακία?Αισθανόταν πολύ μαλάκας επειδή δεν μπορούσε να συμπεριφερθεί φυσιολογικά.Τι ήταν?Αλιεν που τον έστειλαν για πειράματα στη γή?

Την επόμενη χτυπάει το κινητό του.Μήνυμα."πάμε για καφέ?Θελω να μιλήσουμε"
Στο καφέ πήρε την πρωτοβουλία και τον ρώτησε ο Πάνος
-"Τι παιχνίδι παίζεις?"
-"Τι εννοεις?"
-"Για χτες που έφυγες..."
-"Δεν παίζω κανένα παιχνίδι,εσύ παίζεις παιχνίδια.Σου είχα στείλει και με είχες γραμμένο σχεδόν ένα μήνα ρε πούστη,μου στέλνεις μετά απο τόσο καιρό και ζητάς και εξηγήσεις?"
-"Μα πόσο χαζός είσαι,πέθανε η θεία μου στο εξωτερικό και έπρεπε να φύγω για κληρονομικά θέματα,για αυτό έλλειψα τόσο.Αν ξενέρωνες να ξηγιόσουν,δεν είσουν και υποχρεωμένος να βγεις μαζί μου."
-"Δεν ξενέρωσα..."
-"Τότε?Τι?Φοβάσαι οτι κάποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για σένα?
-"Τι...είπες?"
-"Φοβάσαι οτι δεν μπορείς να ανταποδώσεις?"
-"Δεν νομίζω οτι χρειάζεται να καθομαι να σε ακούω."
-"Γιατί?Δεν αντέχεις να σου μιλάνε ειλικρινά...?"

Εκείνη την ώρα ο Στέλιος θύμωσε πραγματικά.Πως μπορούσε να τον κρίνει αυτός ο άνθρωπος που μάλλον ούτε καν μπηκε στον κόπο να τον γνωρίσει λίγο καλύτερα?Πήρε το πιο κυνικό ύφος και πήγε να του απαντήσει.
Δεν πρόλαβε...
...το μόνο που ένιωσε ήταν...

...το πολλά υποσχόμενο φιλί του Πάνου...!

Λωτός της λήθης...

Τηλεφωνικός μονόλογος μιας μητέρας προς την κόρη της

Έφαγες?Πρέπει να τρως καλά.Για όσο μπορείς ακόμα,
για όσο μπορούμε ακόμα...Είναι δύσκολοι αυτοί οι καιροί.
Εσύ όμως πρέπει να τρως.Να βγαίνεις έξω,να ερωτεύεσαι.
Εμείς καλά είμαστε.
Έφαγες?Συγνώμη στο ξαναρώτησα αυτό ε?
Με συγχωρείς αλλά δεν θέλω να κλείσω απο τώρα,
έχω την αναγκη να σου μιλήσω λίγο παραπάνω.
Μόνο αυτό θέλω απο σένα.
Ούτε ποτήρι νερό ούτε ξεσκάτισμα.Θα τα καταφέρω
και μόνη.Εσύ να είσαι καλά.Και να τρως...


Ερωτική Επιστολή σε έναν όμορφο νέο

Ήθελα να σου μιλήσω εδώ και αρκετούς μήνες.Δεν μπορούσα
να περιμένω την στιγμή που θα γυρίσεις.Μου λείπεις πολύ.
Ως πότε θα αγκαλιάζω το μαξιλάρι σαν υποκατάστατο αντί
να αγκαλιάζω εσένα?Ως πότε θα μαγειρεύω παραπάνω φαί γιατί ξεχνιέμαι και βάζω περισσότερο?Ως πότε θα φιλάω την θεία μου οταν την επισκέπτομαι αντί να
με φιλάνε τα δικά σου χείλη?Έλα όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Εδώ θα είμαι και θα σε περιμένω.
Δεν θα χαθώ για κανένα λόγο εαν δεν σε δώ



Λόγια ενός πατέρα στον τάφο του γιού του

Κάτσε να ανάψω ένα τσιγάρο παιδί μου.Η μάνα σου μου το απαγορεύει στο σπίτι.
Δεν σε χαρηκα καθόλου αγόρι μου.Θεώρησα πολλά πράγματα δεδομένα
αλλά έκανα το λάθος να σε θεωρήσω και σένα.
Είχα 20 χρόνια έναν θησαυρό και κατάλαβα την αξία του
όταν τον έχασα.
Μάθαινα για άλλα παιδιά που σκοτονώντουσαν στα τροχαία,
και δεν πίστευα οτι αυτό είναι κοντά μου,
πίστευα οτι συμβαίνουν μόνο στους άλλους.
Έτσι συνέχιζα να δίνω χρόνο σε ανούσια πια πράγματα.
Πράγματα που δεν με γεμίζουν πλέον,γιατί αυτό που με γέμιζε
περισσότερο απο όλα είσαι εσύ.Είπα είσαι ε?ξεχνιέμαι και εγώ.
Θα ξαναέρθω.Ελπίζω έτσι να επανορθώσω για τον χαμένο χρόνο...