Τέλος για φέτος!Και του χρόνου?

2008 μούτζες.Ακόμα και τα δήθεν μπλόγκ είναι καλύτερα απο τα μπλογκ που τα κατακρίνουν...Κανείς δεν είναι σε θέση να υψώνει τον εαυτό του σε θέση ισχύος και να κρίνει τους άλλους,σαν οι ίδιοι να είναι αλάθητοι στη ζωή τους.Μπλογκερ που γράφουν την προσωπική τους άποψη,μπλόγκερ που μοιράζονται τις δικές τους στιγμές,μπλόγκερ, που θέτουν προβληματισμούς.

Όταν ξεκίνησα το μπλόγκ δεν είμουν στην καλύτερη φάση της ζωής μου,και βρέθηκαν άτομα που περνάνε την ίδια φάση,άτομα που με καταλαβαίνουν,αλλά και άτομα που προσπαθούν να με καταλάβουν...

Αυτός ο μπλογκινγκ απολογισμός για φετος,μιας και δεν μετράω πολλά ψωμιά.Ελπίζω να είμαι εδώ και του χρόνου. :)

Εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και να σας μπει ο χρόνος με άτομα που αγαπάτε!Εμένα πάντως θα μου μπει ανέλπιστα καλά!!

Υ.Γ.: Keen on boys συγχώρεσε με απο του χρόνου δεν θα βάζω autoplay αλλά αυτή τη φορά το αφιερώνω σε σένα(κατα βάθος κρύβεται μέσα σου μια Λιλλιπούπολη) :)

Απολαμβάνοντας τον Αλτάν

Όταν τελικά περπατάς μονάχος...

Στριφογυρνώ...Κρύο!
Ανάβω κλιματιστικό.Θέλω νερό δίψασα.Δεν με πιάνει πάλι ύπνος...

Αντικειμενικά μου συμβαίνουν όμορφα πράγματα στην ζωή μου.Εγώ γιατί βλέπω μόνο τα στραβά?Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που με σκεφτονται.Ίσως να τους σκέφτομαι και εγώ,αλλά να μας χωρίζουν άλλα!

Έσβησα και κεράκια!Έκανα μια ευχή αλλά δεν πραγματοποιήθηκε.Βλακείες!Σε λίγο όπως το πάω θα ξαναπιστέψω στον αι(γαμήσου)Βασίλη.
22 χρόνια ζω.Για την ακρίβεια 22 και 1 μέρα.Κάνω τον απολογισμό.Μελαγχολίες πολλές,ένας ίσως ανεκπλήρωτος έρωτας,μιζέρια σε μπόλικη δόση,και μετριότητα.Α ναι,έκοψα το μακρύ μαλλί.Αυτό είναι το πιο ολοκληρωμένο πράγμα που έχω πετύχει.Θα ήταν ιδανικό τώρα που έκλεισα τα 22 να τα ξεγράψω και να τα αφήσω πίσω μου όλα.Μπούρδες.Κακά διατυπωμένα κλισέ!

Είμαι ο ίδιος,μένω στο ίδιο σπίτι και δεν έχω όνειρα.Δεν εχω στόχους.Ισως οι μόνοι στόχοι που έχω είναι να έχω φίλους και να περνάω καλά.Αλλά ούτε φίλους έχω ούτε έχω καταφέρει να μάθω πως μπορώ να περάσω καλά.

Με πιάνει σπαστικό γέλιο.Αν έμεναν απο κάτω γείτονες θα είχαν ήδη φωνάξει την αστυνομία απο τις φωνές μου.Αλλά καμία αίσθηση ανθρώπινης παρουσίας,έστω και αυτής της ψυχρής γειτονικής.
Μια φορά ήρθε η γιαγιά απο τον τρίτο για να μου κάνει παρατήρηση για την μουσική και χάρηκα!

Ανοίγω ένα μπουκάλι τεκίλα δώρο απο έναν μακρινό φίλο που ίσως είναι απο τους λίγους ανθρώπους που ένιωσα κοντά μου.
Δίπλα είναι και το gin που ξέμεινε απο προηγούμενη αλκοολονύχτα.
Κοκτέηλ πάρτυ?Δεν έχω κάνει ποτέ.Θα καλέσω κόσμο!Θα έρθουν όλοι οι φίλοι μου.Θα καλέσω και άτομα απο την σχολή.Αλλά θα χωρέσουμε στο σπίτι?

-Συγνώμη δεν μπορώ έχω εξετάσεις!
-Ελα παιδί μου χρόνια πολλά να τα εκατοστήσεις και με ένα καλό παιδί,δεν μπορώ να έρθω
-Θα μείνω σήμερα μέσα δεν έχω όρεξη.

Νοιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά.Πραγματοποιώ τις ίδιες λειτουργίες που κάνω πάντα ενώ είμαι μόνος μου και μπορώ να ξεσπάσω ελεύθερα αφού δεν με βλέπει κανείς.Αλλά δεν το κάνω.Αποφεύγω ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό.



Αισιοδοξία λένε ε?Ε ας χαμογελάσω να τους κάνω την χάρη!!!

Love fright !

"Χρειάζεται σφουγγάρισμα το πάτωμα,τόσος καφές έχει χυθεί", ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν ξύπνησα,αντί να πω καλημέρα στον εαυτό μου και να κανω στρέτσινγκ.Το κεφάλι μου πάει να σπάσει απο την χτεσινή μπόμπα,σημάδι οτι πρέπει να αποφεύγω αυτό το μαγαζί...
Αφού ήπια δυο γουλιές καφέ,τον βλέπω στο μσν και ένα χαμόγελο σχηματίζεται αβίαστα στο πρόσωπο μου...Μου φάνηκε περίεργο αλλά μου άρεσε.Αρχίσαμε να μιλάμε...
Στην συζήτηση πάνω προβληματίστηκα αρκετά για τον εαυτό μου.Παρατήρησα οτι έχω την τάση να ξεγυμνώνω τους άλλους,ενώ δεν είναι έτοιμοι ή δεν έχει έρθει η ώρα για να πουν αυτό που θέλουν.Και μερικούς ανθρώπους τους πνίγει αυτό το πράγμα.Οπότε αφού το αντιλαμβάνομαι γιατί το κάνω?Μήπως τελικά είμαι ένα "σαδιστικό γουρούνι" όπως θα λεγε και η Γκιώνα στο "κλάμα"?Μήπως για να καλύψω δικές μου ανασφάλειες,θέτοντας τον εαυτό μου σε μια κατάσταση στην οποία περιμένει ο άλλος απο μένα και μετά δεν μπορώ να ανταποκριθώ?
Κάνω γρήγορα ένα μπανάκι και βγαίνω έξω σε μια παράσταση που συμμετείχε μια φίλη μου.Μου στέλνει μήνυμα οτι θέλει να τα πούμε.Και μόνο που πήρα μύνημα απο αυτόν τινάχτηκα απο χαρά σαν έφηβος.Και εγώ θέλω να τα πούμε..."Παίξτο δύσκολος και κράτα λίγη απόσταση να δεις πως θα τρέχει" λέει το διαβολάκι μου,ενώ το αγγελάκι"Μπορείς να το κάνεις αυτό?Κοίτα τον πόοοοοοσο όμορφος ειναι!!!"
Μετά απο αυτήν την εσωτερική σύγκρουση του στέλνω μήνυμα και του εξηγώ οτι δεν μπορώ γιατί θα βγώ εξω.Καμία ανταπόκριση...Άγχος...Άγχος...Άγχος...
Βαθιές ανάσες.
Και άλλες βαθιές ανάσες.
Στέλνω και δεύτερο μήνυμα δήθεν φιλικό για ξεκάρφωμα...
Καμία ανταπόκριση ξανά.
Κινητό-προέκταση του δεξιού χεριού.Με το αριστερό καπνίζω όλο το πακέτο εξαιτίας της στρεσαρισμένης μου κατάστασης.
Μια λέξη στριφογυρίζει στο μυαλό μου..Απόρριψη.Πάλι.Ευτυχώς αυτή τη φορά είμουν κάπως πιο προετοιμασμένος,και δεν με πήρε τόσο πολύ απο κάτω.Μάλλον εγώ έκανα λάθος πάλι,ίσως με το να πιέσω καταστάσεις...Ίσως το ίδιο έκανα και τις προηγούμενες φορές.Γιατί δεν βρέθηκε κάποιος να μου πει "ρε μαλακισμένο ξεκόλλα με αυτό που κάνεις?" και πρέπει να βασανίζομαι υποθέτοντας?Πίνω 3 ποτά προαπαθώντας να μην το πάρω βαριά.Φεύγω και μετακινούμαι προς το σπίτι.

Την ωρα που προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα,χτυπάει το κινητό μου!Μήνυμα...

Uni Kombat

Έβγαλε ένα τσιγάρο απο την τσάντα του και με τον κλεμμένο αναπτήρα το άναψε.Είχε αυτό το κακό προαίσθημα που ευτυχώς συνήθως δεν βγαίνει αληθινό,αλλά είναι δύσκολο να το νοιώθεις όταν το έχεις.Ακούει μια φωνή να τον χαιρετάει.
Βγήκε αληθινό...
Ήταν μια συμφοιτήτρια του.
"Γεια σου τι κανεις?Μου λειψες(ναι καλά μωρή)"
"Καλά μια χαρά"
"Δεν σε βλέπω να έρχεσαι στην σχολή(Μήπως κρατάς και παρουσίες)"
"Ξέρεις είμαι 5ο έτος δεν χρωστάμε και τα ίδια μαθήματα(πάρτα μωρή άρρωστη)"
"Άντε να κανονίσουμε να τα πούμε(πως πως,πήγαινε στην γωνία να δεις εαν έρχομαι)"
"Ναι ρε το έχεις το τηλέφωνο μου(σιγά μην χρεωθώ για την φατσα σου κιόλας)"

Μέχρι να με πάρει και να σκεφτώ καποια δικαιολογία για να την αποφύγω,προβληματίζομαι για αυτού του είδους υποκρισία,του στύλ "Μου λειψες","Που χάθηκες" απο άτομα που δεν τα ξέρω και δεν τους χρωστάω ούτε εξηγήσεις ούτε τίποτα.Πως τους έλειψα δηλαδή?Μήπως είμασταν κολλητάρια?"Που χάθηκες"?Κάναμε δηλαδή πολύ παρέα και ξαφνικά με πήρανε τηλέφωνο και δεν το σήκωνα?

Το μόνο καλό είναι οτι αυτοί τώρα τελειώνουν και θα ηρεμήσει το κεφάλι μου απο τέτοια γλοιώδη πλάσματα.Ώρες ώρες σκέφτομαι πως είμαι στο Mortal Kombat και τους κάνω fatality.Όσοι δεν γνωρίζετε το fatality θα σας ρωτούσα απο ποιον κόσμο ήρθατε,αλλά επειδή είμαι στις καλές μου γράψτε το στο youtube. ;)

Κάθισα για καφέ μαζί με μια φίλη μου.
-"Το 11"
-"Χαχα που το θυμήθηκες αυτό ρε?"
-"Α δεν σου πα.Το 22"
-"Εεε δεν το πες καλά"
-"Ποια είναι τα κριτήρια δηλαδή για να πεις ένα καλό ανέκδοτο?Μπορεί να λέει κάποιος καλά ανέκδοτα αλλά να μην έχει την διάθεση.Μπορεί να έχει την διάθεση αλλά να μην ξέρει ανέκδοτα."
-"Μπορεί να φταίει και η αιωνιότητα της τέντας?"
-"Να την ρωτήσουμε?"
-"Την αιωνιότητα η την τέντα?"
-"Tην οντότητα της αιωνιότητας της τέντας"

Με τις συζητήσεις που κάναμε εκείνη την μέρα θα μπορούσαμε να είμαστε ένα ζευγάρι που μιλάει στην ταινία "Καφές και τσιγάρα" στο πιο σουρεάλ.

Και επειδή την σάπια ιντελλεκτουαλιά την βαριέσαι το απόγευμα λέω να διοχετεύσω την συσσωρευμένη βία μου στο playstation και στο αγαπημένο μου Tekken

Walking Dead

Ξύπνησα απο το άκουσμα του αέρα.Μάλλον είναι καιρός να πάρω αεροστοπ.Έχω μια τεράστια πείνα απο την δίαιτα που ξεκίνησα.Μπορεί να κάνω τέτοια εξαντλητική δίαιτα αλλά ταυτόχρονα κριτικάρω και τα μοντέλα που κάνουν το ίδιο πράγμα.Κάπως πρέπει όμως και μένα να μου δώσει σημασία ο ομορφούλης του απέναντι τραπεζιού.

Το παραπάνω νευρωτικό λογύδριο ήταν απλά μια υστερική εισαγωγή.Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω τι να γράψω.Είναι η φάση που το μυαλό είναι κενό σαν κάποιος να διέγραψε αρχεία απο τον σκληρό δίσκο.

Μερικές φορές η Θεσσαλονίκη με πνίγει,σαν να θέλω να φύγω απο εδώ πέρα αλλά κάτι να με κρατάει.Που υπάρχουν πολλά πράγματα που με κρατάνε αλλά δεν τα θεωρώ επαρκή για να μείνω.Ίσως όμως αυτό που με κρατάει δέσμιο είναι ο φόβος.

Άλλες φορές σκέφτομαι οτι είναι μια πόλη που δεν έχω έναν κοντινό μου άνθρωπο. "Ψήνεσαι για τίποτα το βράδυ?" -"Μπα θα μείνω με την Μ. σήμερα","Αρρώστησα μπορείς να πας στο φαρμακείο να μου φέρεις παυσίπονα"-"Ααχ δεν γίνεται έχω πρόβα σε λίγο".
Η το ακόμα χειρότερο,μια φορά είχα βγεί έξω με μια κοπέλα και να είμαστε δύο ώρες και να μου αναλύει τα προβλήματά της.Επίτηδες δεν την διέκοψα για να δω πόσο μπορεί να καθίσει ο άλλος να σου λέει για τον εαυτό του.Στο τέλος δεν με ρώτησε καν για τα δικά μου προβλήματα,που εκείνη την μέρα είμουν σκατά.

Θα μου πεις τι θέλω και τα θυμάμαι.Θα μου πεις οτι ίσως απομονώθηκα και εγώ.

Άλλες χρονιές που είχα οικονομικό πρόβλημα ήλπιζα να έχω λεφτά και θα είμουν ευτυχισμένος.Τώρα που μπορώ καθε εβδομάδα να βγαίνω για ψώνια ελπίζω για φίλους.


Άλλες φορές σκέφτομαι μήπως κάνω εγω κάτι και διώχνω τους ανθρώπους.Είτε είναι ερωτικό είτε φιλικό.

Οι μέρες μου είναι αξιολύπητες.Σχολή,σπίτι και μετά να περάσει η ώρα διαβάζοντας μπλογκς.Βλέπεις και καμιά ταινία για το ξεκάρφωμα.Όπως χτες που είδα το cruel intentions η οποία παρεπιμπτόντως είναι πολύ καλή ταινία και βλέπεται πολύ εύκολα.

Μάθανε όλοι τώρα με το Grey's Anatomy,που όταν το παρακολουθούσα εγώ όλοι με κορόιδευαν.Κάπως έτσι έγινε και με την Ζήνα όμως την Ζήνα παρέμεινα να την βλέπω μόνο εγώ.

Πριν λίγο καιρό ανακάλυψα στο δωμάτιο μου του πατρικού μου κάποια παλιά λευκώματα,και κείμενα τα οποία διαβάζοντας τα τώρα μου δίνει την εντύπωση οτι αποδέχτηκα πολύ αργά την σεξουαλική μου ταυτότητα.


Ups & Downs συνεχεια.Περισσότερα downs δηλαδή.Αλλά,δεν γαμείς?